පොඩි උන්නාන්සේ

පන්සලේ නායක හාමුරුදුවෝ හැඩි දැඩි පුද්ගලයෙක්. වයසත් ඕන නං අවුරුදු 50 ක් විතර ඇති. ඇති පදමට වළදපු දානේ හින්දා, හාමුදුරුවෝ රාම තෙල් පාරක් ඇර ඇර ආවාසේ හාන්සි පුටුවට වෙලා ඉන්නවා. එහෙම ඉන්නවනං මදෑ. හාමුරුවන්ගේ ජුන්ඩා අහලින් වෙච්ච කැසිල්ලක් හින්දා, බුලත් විටත් හප කර කර, හොද එකෙන්ම කකුල කස කස ඉන්නේ.

කකුල කසන කොට සිව්රත් ටිකක් උඩට ඇවිල්ලා. ඒ අස්සේ පන්සලට ආපු දායකයෝ හෙම ඇවිල්ල හාමුදුරුවන්ට වැදල කරල යනවා. හාමුදුරුවොත් කකුල කස කස, බුලත් හපේ කටේ පුරවගෙන “තෙරුවන් සරණයි“ කියල වදාරනවා.

සෑහෙන්න වෙලාවක් ගියත් මේක නතර උනේ නැතත්, දායක දායිකාවෝ ඇවිත් වැදල යනවා. ඒ අතරේ ආපු වයසක උපාසිකාවක් හාමුරුවන්ට වැදල ගිහිල්ලා, ටික වෙලාවකින් ඇවිල්ල ආයිත් වැන්දා..

හාමුදුරුවො අහනවා.

“ඈ උපාසිකාව දැං එක පාරක් වැදල නේද ගියේ“

“ඔව් ලොකු හාමුදුරුවනේ එහෙයි“ කියල උපාසිකාව උත්තර දෙනවා.

“එහෙනං ආයිත් වැන්දේ“ හාමුදුරුවො අහනවා.

“ආ. ඒ පොඩි උන්නාන්සෙට නේ අපේ හාමුදුරුවනේ“